تاریخچه خشک کردن غذا
خشک کردن غذا یکی از قدیمی ترین روش های نگهداری غذا است. در زمان های قدیم خورشید و باد به طور طبیعی غذاهای خشک شده ای داشتند. شواهد نشان می دهد که فرهنگهای خاورمیانه ای و شرقی به طور فعال غذاها را در زیر آفتاب گرم خشک می کردند. ماهی ، گوشت ، سبزیجات و میوه ها نیز از همان زمانهای اولیه خشک می شدند.
رومی ها به سبزیجات و گیاهان خشک شده عادت داشتند .اگر مناطق – محل زندگی آنها – نور آفتاب کافی برای خشک شدن نداشتند ، از تکنیک خاصی استفاده می کردند.
خشک کردن غذا در قرن هاپیش
قرن ها پیش مردم در شرق نزدیک میوه را با پیچیدن در برگ های خشک شده نخل و دفن آن در ماسه داغ برای خشک شدن نگهداری می کردند. فقط یک قرن پیش یا بیشتر ، مردم در قطب شمال مخازن مازاد گوشت شیرین “منجمد” را با انباشتن سنگها در بالای گنج خود ایجاد کردند تا از شکارچیان در امان بمانند.
بومیان آمریکایی در مناطق شمالی ایالات متحده از دود (هوای گردش خون خشک) ناشی از آتش برای خشک کردن گوشت ها ، گیاهان ، سبزیجات و ماهی خود استفاده می کردند. تا به امروز ، محلی ها در پرو سیب زمینی ها را خشک می کنند . ابتدا آنها را یک شب در خارج از منجمد منجمد می کنند و سپس روز بعد آنها را زیر پا می گذارند.سپس تمام آب باقی مانده موجود در داخل آن را فشار می دهند. سپس ، سیب زمینی ها را با هوا خشک کردند تا به اندازه کافی ترد شوند تا ذخیره شوند.
تکنیک خشک کردن غذا در فرهنگ های مختلف
با گذشت زمان ، فرهنگ های مختلف از سراسر جهان تکنیک خشک کردن غذاهای وحشی و پرورده را تکمیل کردند. یونانیان و رومی ها نخود و انگور را با موفقیت خشک کردند . ایرانیان راههایی برای حفظ موفقیت آمیز خرما ، زردآلو و خربزه کشف کردند. چینی ها و ژاپنی ها در هنر حفظ غذا بسیار ماهر هستند و ماهی و سبزیجات دریایی را با سهولت نسبی پخت می کنند.
کاشفان مغولی ، در مسیر خود به اروپا ، بسته های شیر خشک را بسته بندی کردند تا آنها را در طول سفر حماسی حفظ کنند. در کانادا ، مهاجران اولیه نحوه خشک کردن غذا را از مردم بومی آموختند. آنها تمرین غذاهای خشک کننده توسط بومیان آمریکا در مناطق شمالی را مشاهده کردند. به زودی آنها توانستند انواع وسیعی از ذرت ، کدو و گیاهان (به علاوه گوشت گاومیش و گوشت گوزن ، که در غرب پیشگام بود) را خشک کنند.
حفظ غذا در گذشته
در قرن نوزدهم ایالات متحده ، بسیاری از زنان خانه دار شروع به گسترش امکانات حفظ غذا کردند. آنها شروع به نگهداری میوه ها در قند ، سبزیجات و آجیل در نمک و سبزیجات در آب نمک کردند. غذای خشک جایگزین سنتی غذای تازه بود ، اما قبل از سن شیشه های کنسرو و درب های شیشه ای روی ، غذاها به احتمال زیاد در ظروف سنگی یا سفالی ، قوطی های قلع ذخیره می شدند.
ظروف شیشه ای موم آب بندی ، موم زنبور عسل ، چوب پنبه و حتی بتونه گاهی برای بستن پلک ها استفاده می شد. بنابراین غذاهای ذخیره شده دقیقاً به همان اندازه که امروزه به آن عادت کرده ایم جذاب و حرفه ای به نظر نمی رسد. بیشتر شبیه یک پروژه هنری و صنایع دستی بود تا غذای تجاری.
نتایج بدست آمده
پس از قرن ها آزمایش ، چندین فرهنگ آسیایی دریافتند که بسیاری از غذاها هنگام خشک شدن طعم و بافت جذابی دارند. این دستور العمل ها و طعم های جدیدی ایجاد کرد که در غیر این صورت هرگز وجود نداشت. به عنوان مثال ، چینی ها در پخت و پز از ماهیان تازه دریایی لذت می برند ، اما حتی این غذای لذیذ را نمی توان با طعم و مزه عالی یک گوش ماهی خشک مقایسه کرد.
گلهایی مانند جوانه زنبق نیز در سراسر آسیا تازه خورده می شوند ، اما بیشتر به صورت خشک مصرف می شوند. همین مورد را می توان در مورد قارچ ها ، مانند گوش درخت نیز گفت. برخی از اقلام مانند باله کوسه و حلزون دریایی به شکل خشک بسیار گران قیمت تر (و گران تر) هستند تا تازه.
همانطور که می بینید ، تاریخچه خشک کردن غذا گسترده است و فرهنگ های زیادی را در بر می گیرد.خشک کردن غذا یکی از مهمترین روشهای نگهداری و تهیه غذا است که بشر تصور کرده است.
